درمان قطع نخاع

خلاصه: در یک اتفاق بسیار حیرت انگیز محققین موفق شدند یک موشی که دچار قطع نخاع کامل شده بود را درمان کنند و موش دوباره میتونه راه بره!

پروتئین hyper-interleukin-6 ، یک “پروتئین طراح” است که می بایست از طریق مهندسی ژنتیک تولید شود، یک موش فلج را قادر ساخت تا دوباره راه برود.

 

آسیب های نخاعی ناشی از ورزش یا حوادث رانندگی اغلب منجر به معلولیت های دائمی مانند پاراپلژی می شود. این امر در اثر آسیب به رشته های عصبی   به نام آکسون که اطلاعات را از مغز به عضلات و از پوست و عضلات به مغز منتقل می کند ایجاد میشود. اگر این رشته‌ها به دلیل جراحت یا بیماری آسیب ببینند، این ارتباط قطع می شود.

از آنجا که آکسونهای قطع شده در نخاع نمی‌توانند دوباره رشد کنند، به همین خاطر بیمار تا آخر عمر خود بی حس و فلج می می‌ماند.

تا به امروز هیچ گزینه درمانی وجود نداشت که بتواند عملکرد از دست رفته در بیماران آسیب دیده را بازیابی کند!

پروتئین طراح آکسونها را تحریک می کند تا دوباره رشد کنند!

در مطالعه رویکردهای درمانی بالقوه ، تیم بوخوم مطالعات خودشون رو روی پروتئین hyper-interleukin-6 انجام داده اند.

دیتمار فیشر توضیح می دهد: “این یک سیتوکین به اصطلاح طراح است ، به این معنی که در طبیعت چنین رخ نمی دهد و باید با استفاده از مهندسی ژنتیک تولید شود.”

گروه تحقیقاتی وی در مطالعه قبلی نشان داده بودند که hIL-6 می تواند به طور موثری بازسازیِ سلولهای عصبی در سیستم بینایی را تحریک کند.

در مطالعه فعلی خود ، تیم بوخوم سلولهای عصبی قشر حسی-حرکتی را القا کردند تا خود hyper-Interleukin-6 تولید کنند. برای این منظور ، آنها از ویروسهای مناسب برای ژن درمانی استفاده کردند. و این ویرویسها به یک منطقه مغزی که به راحتی قابل دسترسی است تزریق کردند. در آنجا ، ویروس ها نقشه‌ی تولید پروتئین را به سلولهای عصبی خاص ، اصطلاحاً نورونهای حرکتی می رسانند. از آنجا که این سلول ها از طریق شاخه های جانبی آکسون به سلول های عصبی دیگر مناطق مغزی که برای فرآیندهای حرکتی مانند راه رفتن مهم هستند نیز متصل هستند ، hyper-interleukin-6 را مستقیماً به این سلولها نیز منتقل می شود و در آنجا به روشی کنترل شده آزاد می شوند.

در یک منطقه اعمال می‌شود، در چندین منطقه تاثیر می‌گذارد

دیتمار فیشر خاطرنشان می کند:  بنا براین ژن درمانی فقط تعداد کمی از سلولهای عصبی منجر به بازسازیِ آکسونیِ سلولهای عصبی مختلفی در مغز و چندین دستگاه حرکتی در نخاع به طور همزمان شود. “در نهایت ، این باعث شد حیواناتی که قبلاً فلج شده بودند وقتی این روش درمانی را دریافت كردند ، پس از دو تا سه هفته شروع به راه رفتن كنند.

در ابتدا این امر برای ما بسیار تعجب آور بود، زیرا هرگز نشان داده نشده بود که قبل و بعد پاراپلژی کامل همچین اتفاقی امکان پذیر باشد.

اکنون تیم تحقیقاتی در حال بررسی این مسئله است که اگر آسیب چندین هفته قبل رخ داده باشد آیا hyper-interleukin-6 همچنان در موش اثرات مثبتی خواهد داشت!؟

 فیشر تأکید می کند: “این جنبه به ویژه برای کاربرد در انسان مهم خواهد بود.”

ما اکنون در حال شکستن زمینه علمی جدید هستیم . آزمایشات بعدی نشان خواهند که آیا امکان انتقال این رویکرد جدید به انسان در آینده وجود دارد یا نه؟ “

منبع