مرد فلجی که با کمک لباس کنترل شده توسط مغز راه میرود!


 مرد فلج توانست با کمک لباسی که توسط پیامهای عصبی مغزش کنترل می‌شود، چهار دست و پای فلج شده خود را حرکت بدهد.

نویسنده: پریسا ایلون

تیبو که 30 سال سن دارد بعد از اینکه با کمک این لباس-اسکلت، اولین قدمهایش را برداشت، گفت که احساسی مثل راه رفتن اولین انسان روی ماه را دارد.

البته حرکت اندامهای فلج تیبو به خصوص در هنگام راه رفتن از حالت ایده‌آل بسیار فاصله دارد و این لباس تنها در محیط آزمایشگاه استفاده می‌شود. اما پژوهشگران امیدوارند که راهی تازه برای درمانی متفاوت باز شده باشد.

سوال الان این است که لباس-اسکلت (اگزواسکلتون) چگونه کار می‌کند؟

الکترودها در قشر حرکتی مغز،جاهایی از مغز که حرکت را کنترل می کنند، کاشته شده اند

الکترودها در قشر حرکتی مغز،جاهایی از مغز که حرکت را کنترل می کنند، کاشته شده‌اند

برای اینکه تیبو بتواند از این لباس استفاده کند، در ابتدا طی یک جراحی ایمپلنت‌ها را روی سطح مغز تیبو در قسمت‌هایی که حرکات بدن را کنترل می‌کنند کار گذاشته شدند.

 

64 الکترود درون هر ایمپلنت قرار دارند که اطلاعات مغز را می‌خوانند و آن را به کامپیوتر منتقل می‌کنند.

الکترودهای داخل هر ایمپلنت

                         الکترودهای داخل هر ایمپلنت

 

بعد از اینکه الکترودها در قشر حرکتی تیبو کار گذاشته شدند، الکترودها سیگنالهای مغزی را ثبت کرده و به کامپیوتر منتقل می‎کنند و  کامپیوتر اطلاعات پیچیده را می‌خواند و آن را به حرکات لباس-اسکلت تبدیل می‌کند.

 

تحلیل سیگنالهای مغزی توسط کامپیوتر

اکنون تیبو آماده است و میتواند از لباس استفاده کند و  باید لباس-اسکلت را بپوشد و با کمک آن اندامهای فلج خود را حرکت دهد.

لباس تیبو را باید توسط بندهای به بدن متصل کرد

وقتی او به راه رفتن فکر می‌کند زنجیره‌ای از حرکات درون لباس رباتیک ایجاد می‌شود که پای او را حرکت می‌دهد. او می‌تواند هر کدام از دست‌ها را کنترل کند و در فضای سه بعدی مانور دهد.

چطور میتوان از لباس-اسکلت استفاده کرد؟

تیبو که نمی‌خواهد اسم فامیلش فاش شود یک عینک ساز بوده تا اینکه طی یک سانحه در چهار سال پیش، یک شب از ارتفاع 15 متری سقوط می‌کند.

آسیب به نخاع او سبب فلج شدن او شد و دو سال بعد از آن سانحه را در بیمارستان گذرانده است. اما در سال 2017، او در آزمایشات اگزواسکلتون Clinatec و دانشگاه Grenoble شرکت کرد.

ابتدا او از ایمپلنت‌های مغزی برای کنترل شخصیت مجازی یا یک آواتار در بازی کامپیوتری استفاده می‌کرد و بعد وارد راه رفتن در لباس مخصوص شد.

تیبو می‌گوید:

مثل این بود که اولین انسان روی کره ماه باشی. من دو سال راه نرفته بودم. فراوش کرده بودم ایستادن چطور است، فراموش کرده بودم که از بسیاری از آدم‌های داخل اتاق بلندتر هستم. زمان بیشتری برد تا کنترل دست‌ها را یاد بگیرم. خیلی سخت بود چون ترکیبی از چندین عضله و حرکت است. این جذاب‌ترین قسمت کار با لباس-اسکلت است.

 

اگزواسکلتون چقدر موفق است؟

65 کیلوگرم ربات پیشرفته کاملا عملکرد را برنمی‌گرداند.

اما در مقایسه با رویکردهای مشابه خود که امکان کنترل یک اندام مجرد را می‌دهند به نسبت پیشرفته‌تر است.

تیبو می‌بایست با وسیله‌ای به سقف بسته شود تا احتمال سقوط او در اگزواسکلتون به حداقل برسد. به این معنی که دستگاه هنوز آنقدر آماده نشده که در خارج از آزمایشگاه استفاده شود.

 

پروفسور Alim-Louis Benabid :

این با راه رفتن خودبه‌خود بسیار فاصله دارد. او حرکات سریع و دقیق لازم برای جلوگیری از افتادن را ندارد. در جایی که تیبو باید با لباس-اسکلت چیزی را لمس می‌کرد برای به حرکت درآوردن اندام فوقانی و چرخاندن مچ دستف او 71 درصد مواقع موفق بود.

پروفسور Benabid، کسی که تحریک عمیق مغزی برای پارکینسون را ایجاد کرد، به بی بی سی گفت:

ما مساله را حل کرده‌ایم و نشان داده‌ایم راه حل درست است. این مسلم است که ما می‌توانیم حرکت بیمار با اگزواسکلتون را گسترش دهیم. این در جهت محیا کردن زندگی بهتر است.

 

قدم بعدی چیست؟

دانشمندان فرانسوی می‌گویند می‌توانند تکنولوژی را بهتر کنند.

در حال حاضر آنها در میزان اطلاعات دریافتی از مغز محدودیت دارند.  اطلاعاتی که باید بعدا وارد کامپیوتر شده، ترجمه شود و به اگزواسکلتون فرستاده شود.

تنها طی 350 میلی ثانیه همه این روند باید طی شود. در غیر این صورت کنترل دستگاه دشوار می‌شود.پس هنوز سیستم جای بهبود دارد. با استفاده از کامپیوترهای قدرتمند و هوش مصنوعی. حتی برنامه‌هایی برای ایجاد انگشت وجود دارد تا تیبو بتواند اشیا را بگیرد و جابه‌جا کند.

 

متخصصان به چه چیز فکر می‌کنند؟

پروفسور Tom Shakespeare از دانشگاه لندن می‌گوید:

درحالی که این تکنولوژی نشان از یک پیشرفت هیجان انگیز است، اثبات این قضیه تا استفاده در کلینیک یک راه طولانی است. اغراق در این حوزه همیشه می‌تواند وجود داشته باشد. محدودیت‌ در هزینه یعنی گزینه‌های پیشرفته هیچ‌گاه برای عموم مردم فراهم نخواهند بود. تنها 15 درصد افراد ناتوان ویلچر یا وسایل کمکی دیگر دارند.

منبع


دیدگاه ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

code